de Volkskrant, 9 juni 2011
Dit ganse V-katern lijkt inmiddels te zijn ingenomen door vrouwen, meisjes, meiden, dames, artikelen over mode, dans, liflafjes, post-zwangerschapsbuiken, leuke kleurtjes en gekke lettertjes. Heel de V?
Nee, één kIein hoekje blijft moedig weerstand bieden aan de overweldigers. Ik wil het vandaag, bij wijze van male bonding, eens hebben over auto’s, pk’s, de geur van een warme remklauw (tot ziens aan iedereen die nu afhaakt).
Er zijn weinig mensen met wie je een beetje normaal over de heilige koe kunt praten, zonder dat het gesprek uitmondt in anaalretentieve bijdragen over modeltypen, kilowattvermogens of optreksnelheden. Sinds het onvolprezen Britse tv-programma Top Gear het alweer bijna tien jaar geleden aandurfde om typisch auroiaans te mijden en de paardloze koets vooral humorvol te benaderen, lijkt er zo langzamerhand sprake van een omslag.
Zo mag ik vooral ’s avonds en ’s nachts, terugrijdend van een voorleesbeurt, graag luisteren naar herhalingen van het al even onvolprezen BNR-radioprogramma De Nationale Autoshow, waar de petrol heads Bas van Werven en Carlo Brandsen – de Renê van der Gijp en Johan Derksen van de autowereld – een uur lang, bijna als wijven, onbekommerd maar daarom niet minder geestig ouwehoeren over ontwikkelingen, nieuws en met name hun peristaltisch afkeer van elektrische wagens.
Twee van de vragen die Van Werven en Brandsen altijd aan hun gasten stellen luiden: wat rijd je nu en wat zou je willen rijden als je een onbeperkt budget zou hebben? De laatste tijd dacht ik vaak aan dit item, omdat het onlangs tot me doordrong dat de Franse auto waarin ik alweer lange tijd rij, reparaties begon te eisen ter waarde van een binnenkort niet meer belastingvrije 2-cilinder (die koddige speelgoed-Visias, Alto’s, Aygo’s, Priussen of Civics waaraan zowel de presentatoren van Top Gear als die van DNA zo’n gruwelijke hekel hebben).
De familieomstandigheden dwongen me een nieuwe auto aan te schaffen met een achterbank, kofferruimte, kreukelzones, zijairbags, puberproef ornamenten en Zweedse degelijkheid. hoewel ik – om de tweede vraag van Van Werven en Brandsen maar meteen te beantwoorden – liever had gekozen voor een Aston Martin Vantage Roadster V8, gesteld dat ik daarvoor de instapprijs van 182.092,00 euro bij elkaar had kunnen pennen (nog 1.212 columns te gaan).
Een paar geleden heb ik op uitnodiging van de Nederlandse editie van het tijdschrift Top Gear een proefrit in een Aston Martin Vantage mogen maken. Een zilverkleurige cabrio, met roodlederen bekleding. 385 PK. Topsnelheid 288 kilometer per uur. Voor de zekerheid had de hoofdredacteur ook een gloednieuwe helzwarte Porsche 997 opgetrommeld, om de verschillen russen beide bolides te ervaren.
‘Hoe gaan we om met bekeuringen?’, vroeg ik, voordat we de snelweg opdraaiden.
‘Die zijn voor ons,’ zei de hoofdredacteur; die het voor mij onmenselijk vond om eindelijk eens in een Vantage te mogen rijden en dan in de tweede versnelling te moeten blijven hangen. Vijf minuten later waren we in Oost-Nederland, live in mijn eigen aflevering van Michel Vaillant. Met de V van VROOAAHHHHH!
Het lezen van poëzie geeft mij veel voldoening, ik luister graag naar klassieke muziek en ook schuw ik arthouse-films heus niet, maar toch was de bevrediging van zo’n rit in een brullende penisverlenger op wielen groter dan ik met mijn sensitieve, bijna vrouwelijke inborst in dit katern zou durven toegeven.