De Volkskrant, 14 februari 2012
Ooit trof ik mijn moeder huilend voor de televisie. Elvis Presley was die dag overleden. Nooit had ik mijn moeder over Elvis Presley of zijn muziek gehoord. Op het zwartwitscherm van mijn moeders kleine televisie zagen we The King pelvissen in betere tijden. De tranen van mijn moeder verbaasden me. Ik vroeg haar waarom Presleys dood haar deed huilen. Haar antwoord is verdreven naar de uithoeken van mijn geheugen, al vermoed ik dat mijn moeder bedroefd was om Elvis’ overdonderende zang en uiterlijk, maar nog het meest omdat hij een leeftijdgenoot van haar was. Ouder worden is steeds vaker mensen zien aftakelen en vertrekken.
Afgelopen weekend overleed Whitney Houston. Oud nieuws, op dinsdag, maar toch hield haar dood mij gisteren nog bezig. Op een schaal van wereldfaam straalde Whitney minder fel dan Elvis, maar fel genoeg om de wereld te schokken met het bericht dat ze, zoals ze het in Zeeland zeggen, uit de tijd is genomen. Mij raakte het bericht, al zat ik niet voor het scherm van mijn flatscreen met tranen in mijn ogen. Wat me schokte was dat Houston maar twee jaar ouder bleek dan ik, en dus al wereldsuccessen had toen ik nog op school zat.
Op YouTube zocht ik filmpjes van haar nummers. Op de middelbare school hoorde ik niet tot het kamp liefhebbers van Whitneys muziek, al was het onmogelijk niet onder de indruk te zijn van haar fenomenale stem. Naar Whitneys nummers luisterden we zogenaamd niet uit vrije wil, maar we dansten er hypocriet genoeg natuurlijk wel op.
Ik weet niet of er door de hedendaagse jeugd tussen het bubblen en schuren door nog steeds wordt geschuifeld of geslepen, maar in mijn jaren zouden schoolfeesten niet compleet zijn geweest zonder het body to body pelvissen in slowmotion. Om de zoveel nummers deed de deejay van de ingehuurde drive-in discotheek een blokje langzame nummers, zodat de feestgangers op de vloer zich naar hartenlust op elkaar konden storten. Het waren de hoogtepunten van ieder schoolfeest, momenten die voor mijn generatie onlosmakelijk zijn verbonden met Whitney Houston, grootleveranciere van schuifelmuziek.
Uit de uithoeken van mijn geheugen komt de hit Saving all my love for you, uit eind 1985, het begin van mijn eindexamenjaar (en middenin het decennium van de wansmaak). In mijn kennissenkring dwerrelde destijds een Antilliaans meisje voor wie ik, net als vijfhonderd andere jongens uit mijn woonplaats, nogal de hots had (in mijn debuutroman Ik ook van jou heb ik haar deels opgevoerd als ‘de allermooiste negerin van de hele wereld’).
Er was een broeierig eindexamenfeest. Geheel naar de vigerende mode droeg de Antilliaanse een spijkertuinbroek en een getoupeerd kapsel dat er uitzag alsof er een voetzoeker was afgegaan op haar hoofd. Toen de deejay halverwege de avond het verplichte blokje softe muziek inzette, stond ik toevallig net in haar buurt. Ik herinner me hoe we langzaam tegen elkaar aan schuifelden, en hoe zij vlak bij mijn oor het nummer meezong. ‘Cause tonight is the night, for a feeling alright, we’ll be making love the whoooole niiiight through.’ Met de dood van Whitney Houston is dat moment nu definitief uit de tijd genomen.