Erotisch magazine voor vrouwen die tegen een stootje kunnen. Bevat verhaal Ronald Giphart: Hoe de affaire van Sabine en Enrico eindigde

Oh – Lekker voor vrouwen

By hans, 13 maart 2016

Erotisch magazine voor vrouwen die tegen een stootje kunnen.

Lees het verhaal van Ronald Giphart: Hoe de affaire van Sabine en Enrico eindigde

Enrico en Sabine hadden elkaar ontmoet ‘met dank aan het uitvaartwezen’, zoals ze later zeiden, als ze tussen de laken van een of ander hotel bed zachtjes pratend de hoogtepunten van hun geheime relatie memoreerden. Een van Sabine’s oude studievriendinnen was plotseling overleden, tot verbijstering van iedereen die haar had gekend. Namens hun voormalige studiegroep had Sabine gespeecht, iets waar ze erg tegenop had gezien. Haar man Tibor zat in het buitenland en kon haar niet steunen, naar later bleek omdat hij daar zijn redenen voor had. Na de begrafenis van de vrouw besloten Sabine en haar studievriendinnen de stad in te gaan en de dood van hun verloren vriendin te herdenken, met drank, geschreeuw en het ophalen van oorlogsverhalen.

Ook Enrico had toevallig die dag een begrafenis, want zijn oude leermeester op de universiteit was op een respectabele leeftijd in zijn slaap overleden. Enrico had bij de uitvaart aardige woorden over zijn mentor gezegd. Na de plechtigheid was hij met zijn vrouw Deidre blijven hangen tussen wetenschappers en vrienden van de overledene. Het liep uit op een luidruchtig samenzijn. Toen collega’s voorstelden om nog de stad in te gaan, liet hij zich gewillig meetronen. Tegen Deidre zei hij dat het weleens laat kon worden.

En het werd laat. Het toeval besliste dat de vriendinnenclub van Sabine en de collega’s van Enrico in hetzelfde café zaten om hun verdriet te verdrinken. Een van de mannen rond Enrico raakte in gesprek met een van Sabine’s vriendinnen. Gaande de avond de avond raakten de twee groepen steeds meer verweven. Enrico en Sabine kwamen erachter dat ze die dag beiden hadden gesproken op een begrafenis – en dat schiep een band. Ze vertelden elkaar van elkaars speeches. Ze vond hem direct aantrekkelijk en ze zag dat hij haar ook peilde. Toen tegen middernacht alle overgebleven vriendinnen van Sabine en collega’s van Enrico aankondigden huiswaarts te gaan, bleven zij met z’n tweeën achter voor nog een allerlaatste, nee, echt een allerlaatste drankje.

Zittend aan de bar hadden ze het inmiddels gemoedelijk over relaties, liefde en overspel. De stelling was dat vrouwen die vreemdgaan in principe ongelukkig zijn in hun huwelijk of relatie en dat mannen die vreemdgaan… gewoon van seks houden. Sabine zei lachend dat ze het daar niet mee eens was. Enrico vertelde dat hij sinds zijn huwelijk ‘vrijwel nooit’ met een andere vrouw was geweest. Dat bleek achteraf niet waar te zijn, maar op dat moment was dat voor Sabine een geruststellende mededeling. Omdat ze hem veilig en betrouwbaar vond, durfde ze eerlijk te zijn, of althans zo goed als eerlijk.

‘Ik ga niet vreemd omdat ik ongelukkig ben in mijn relatie, helemaal niet,’ zei ze. ‘Ik doe het vanwege de opwinding, de seks. Dat heeft niets met mijn huwelijk te maken. Het geeft me gewoon ongelooflijk veel. Niet dat ik het vaak doe.’

‘En hoe vaak doe je het dan?’ had Enrico luchtig glimlachend geïnformeerd, waarop Sabine vertelde dat ze in de verborgenste krochten van haar ziel vaak nymfomane gedachten had, maar in praktijk niet vaak uit de band sprong. In de elf jaar dat haar huwelijk duurde was ze twee, misschien drie keer naar bed geweest met een andere man (dat ze ook nog met een paar mannen had gezoend verzweeg ze, want ze wilde niet al te losbandig overkomen). Met een van hen had ze een kortstondige affaire van een paar maanden gehad, die op niets uitliep omdat de man veel te verliefd op haar werd. Hij mailde, sms’te en belde zelfs een keer bij haar aan. De seks was geweldig, maar zijn aanhankelijkheid vormde een gevaar.

‘Dat zou ik niet willen,’ zei Enrico.

‘Dan word ik niet verliefd op je,’ had Sabine lachend gezegd.

Dat was op dat moment een grap, maar twee uur later stonden ze wel degelijk in een steeg bij de Nieuwgracht. Zo aardig, beschaafd en begripvol ze tegen elkaar waren geweest tijdens hun gesprek in het café, zo vol van lust stortten ze zich op elkaar. Ze zoenden wild en heftig. Enrico had het doen voorkomen alsof hij bleu en onervaren was, maar de overgave waarmee hij haar in zijn armen nam verraadde het tegendeel. Het leek alsof hij haar lichaam tot in de verste poriën kende. Ze liet het toe dat zijn handen onder haar kleren gingen, dat hij haar borsten bevrijdde uit haar bh, dat hij haar tepels in zijn mond nam en zijn vingers in haar slip stak. Zijn vingers wisten precies waar ze moesten zijn, met de top van zijn middelvinger cirkelde hij haar bijna in een complete vergetelheid.

‘Wat ben je ongelooflijk nat,’ fluisterde hij, bijna verbaasd dat hij dat bij haar had veroorzaakt.

‘Komt door jou,’ fluisterde ze terug, naar waarheid. Het was alsof ze dit samen al veel vaker hadden gedaan, hoewel ze er – terwijl hij met zijn vingers tegen haar aan wreef – tot haar schaamte over moest nadenken wat zijn voornaam ook alweer was. Enrico. Enrico. Ze prentte het in haar kop. Ze had ongelooflijk veel zin om hem in zich te hebben, maar besefte dat dit onmogelijk was, op deze plek, op dit tijdstip.

‘Ik zou je vaker willen zien, Enrico,’ ademde ze in zijn oor, toen ze met haar rechterhand zijn broek had geopend en ze hem zachtjes in haar vuist had. Enrico was groot en hard. Het was opwindend om met een zo goed als onbekende man op deze manier in een steeg te staan. Ze wist nu al dat ze verslaafd zou kunnen raken aan zijn geur, zijn gretigheid, zijn overgave. Ze zag de glans in zijn ogen, die ook haar glans moet zijn geweest. Langzaam en stevig trok ze hem af. Op dat moment kwam er een man met een hondje langslopen. Enrico en Sabine verschuilden zich – ingehouden proestend – tegen elkaar aan, onder hun jassen, en hoorden dat de voorbijganger hen een goedenacht toewenste. Ook dat was een verhaal dat ze elkaar later vertelden, liggend in elkaars armen.

Uit het gemak waarmee hij zich liet verleiden en haar zijn mobiele telefoonnummer gaf, bleek haar dat hij meer ervaren was dan hij aanvankelijk deed voorkomen. Later, maanden later, biechtte hij op dat hij tijdens zijn huwelijk wel degelijk een paar liaisons dangereuses had gehad. Sabine kwam gedurende haar affaire met hem steeds meer te weten over zijn geheime leven. Ze zagen elkaar gemiddeld eens in de drie weken voor een uitgelaten herdersuur. Soms gebeurde het in een kamer langs de snelweg, soms in een bos of op een afgelegen parkeerplaats in zijn of haar auto. Af en toe aten ze ergens, als een van hen voor werk elders moest zijn, maar meestal stopten ze de maaltijd al voortijdig omdat ze niet van elkaar af konden blijven. Sabine had Enrico één keer bij haar thuis ontvangen, maar daarover had ze zo’n spijt dat ze bijna op het punt had gestaan haar hele affaire op te biechten aan Tibor. Enrico had haar daar met overtuigingskracht van weten te weerhouden.

‘Waarom doe jij het eigenlijk, vreemdgaan?’ vroeg ze hem, in de auto op weg naar een All Western Hotel langs een provinciale weg waar ze nooit hoefde te zijn. Ze had op dat moment haar hand op zijn bovenbeen en bewoog haar vingers in de richting van zijn kruis (terwijl ze zich voorstelde dat ze hem tijdens het rijden zou pijpen en hij de auto tegen een boom zou rijden, waarna iedereen zich zou afvragen waarom zij samen in een auto hadden gezeten).

‘Wat jij bij onze ontmoeting tegen mij zei: niet omdat ik ongelukkig ben,’ zei hij. ‘Maar om de seks en de spanning. Om jou. Zonder jou zou ik dit niet doen.’

Sabine was, net als Enrico, erg voorzichtig. Ze wiste al hun sms’jes en zorgde er altijd voor dat ze nooit op een inconsequentie kon worden betrapt. Eén keer maakte ze een fout, toen Enrico en zij in plaats van een hotelkamer een keer een Amsterdams appartement via Airbnb huurden. Ze had dat via haar vaste account gedaan, maar was vergeten dat ze ooit bij het afsluiten daarvan haar gezamenlijke mailadres met Tibor had gebruikt. Tibor had de bevestigingsmail prompt gelezen en informeerde of ze een leuk uitje aan het plannen was. Lachend vertelde ze dit later aan Enrico, die vooral schrok.

Af en toe vertelde Enrico over zijn echtgenote, altijd met liefde en vaak zelfs met ontroering.

‘Gaat zij ook wel eens vreemd?’ had Sabine gevraagd. Enrico kon zich dat niet voorstellen.

‘En jouw man?’ had hij op zijn beurt gevraagd. Van Tibor kon Sabine zich dat oprecht óók niet voorstellen.

‘Dat is mooi,’ zei Enrico tevreden, en Sabine begreep wat hij bedoelde. Ze was tevreden met hoe alles ging. Althans, tot Tibor besloot bij haar weg te gaan. Hij bleek al jaren een relatie met een vrouw te hebben. Marjanne, acht jaar ouder dan hij, zestien jaar ouder dan Sabine. Achteraf gezien kon Sabine hem geen ongelijk geven, ze kende Marjanne, maar het was niet in haar opgekomen dat zij ooit een rivale zou zijn. Natuurlijk was ze kwaad geweest toen Tibor haar niet alleen alles over Marjanne opbiechtte, maar er ook de consequentie aan verbond dat hun huwelijk moest stoppen. Ze ging door de vijf stadia van verdriet. Ze ontkende dat er iets aan de hand was in haar huwelijk. Ze was boos op Tibor, op Marjanne, op zichzelf. Ze zocht de confrontatie met Tibor en ze voerden verhitte ruzies waarin ze elkaar de schuld gaven. Ze was somber over de toekomst en hoe het nu verder moest. En uiteindelijk – na een week of drie – aanvaardde ze de gedachte dat Tibor gelukkiger zou zijn met Marjanne dan hij met haar was geweest. In de vierde week belde ze Enrico.

‘Tibor en ik zijn uit elkaar,’ vertelde ze hem. Tibor had inmiddels twee grote gezinskoffers gepakt en was tijdelijk bij zijn broer gaan wonen (om uit piëteit met Sabine niet direct bij Marjanne in te trekken). ‘We hebben inmiddels in overleg met een advocaat een scheiding aangevraagd.’

‘Wat verschrikkelijk voor je,’ zei Enrico.

‘Ja,’ antwoordde Sabine, die vooral heel moe was van de vele afmattende gesprekken met Tibor, zijn familie, haar familie en hun gezamenlijke vrienden. Ze had zelfs een kort telefoongesprek met Marjanne gevoerd. Enrico was de enige in haar omgeving met wie ze haar voorbije relatie niet hoefde te analyseren of beweeklagen.

‘En nu?’ had Enrico gezegd.

‘Wat bedoel je?’ vroeg ze.

‘Wat betekent dat voor ons?’

Ze meende een spoor van angst in zijn stem te horen.

‘Voor ons betekent het niets,’ had ze geantwoord. ‘Niet wat mij betreft.’

‘Heb je het Tibor verteld van ons?’

‘Nee,’ zei Sabine. ‘Het zat al veel langer niet goed tussen ons. Hij bleek al jaren een ander te hebben. Mijn verhouding met jou, als we dat überhaupt zo zouden mogen noemen, heeft daarin niets veranderd of bijgedragen. Ik zag niet in waarom ik het van ons zou moeten vertellen. Dat leek me ook niet eerlijk ten opzichte van jou. Ik wil jouw huwelijk niet in gevaar brengen.’ Enrico was een moment stil. Abrupt zei hij: ‘Misschien moeten wij elkaar een tijdje niet meer zien.’

Sabine stamelde geschrokken dat ze het niet begreep. Dit had ze niet verwacht en was ook zeker niet waarop ze had gehoopt. Ze de had juist gedacht dat hij het tegenovergestelde zou zeggen. ‘Waarom?’ riep ze, hopend dat de lichte paniek in haar stem hem niet zou opvallen.

‘Omdat jij andere dingen aan je hoofd zult hebben …’

Niet dat ze erop hoopte dat Enrico ook bij Deidre weg zou gaan, maar in stilte verwachtte ze wel dat hij haar verdriet om haar gestrande huwelijk zou verzachten door haar in zijn armen te nemen, haar extra vaak te zien en haar de komende tijd te overstelpen met troostende seksuele aandacht. Ze had behoefte aan zijn lichaam, een ontmoeting in hun vaste hotel, zijn stevige onderarmen, de gretigheid waarmee hij zich in haar kon verliezen, zijn hunkering. Ze had ongelooflijk veel behoefte aan harde seks.

‘Ik zie een andere vrouw,’ zei hij.

‘Wat?’

Sabine leek even te zweven. De woorden drongen nauwelijks tot haar door. Enrico vertelde haar in korte bewoordingen dat hij een andere vrouw had ontmoet. Hij was niet verliefd, het ging hem om de seks en de spanning, net als zijn verhouding met Sabine.

‘Ze is getrouwd en ze staat er precies hetzelfde in als ik,’ zei hij, plotseling met de intonatie van een ambtenaar, terwijl hij sprak over zaken die juist niet ambtelijk waren: lust, overgave, zelfverlies, zijn pik in haar mond, het vocht van haar kut aan zijn vingers.

‘Hoe lang speelt dat al?’ vroeg Sabine, en haar vraag klonk verongelijkter dan ze het bedoelde.

‘Om je de waarheid te zeggen zag ik haar al af en toe voor ik jou ontmoette,’ zei hij. Zijn woorden echoden na. Hij had haar al die tijd bedrogen, tijdens het bedriegen.

‘Zijn er nog meer vrouwen met wie je weleens afspreekt?’

Ze wilde deze vraag niet stellen, maar stelde hem toch. Sabine hoorde Enrico zuchten. Voor hij antwoord kon geven, stamelde ze dat ze hem het allerbeste wenste, waarna ze ophing. Ze blokkeerde zijn nummer in haar telefoon, om die blokkade twee minuten later weer op te heffen.

In de week na dit telefoongesprek wist ze niet om wie ze meer verdriet voelde: Tibor of Enrico. Haar overspelige echtgenoot nam ze eigenlijk niets kwalijk, maar haar overspelige minnaar zat haar ieder moment van de dag dwars en ze bleef hangen in het tweede stadium van verdriet: boosheid.

Misschien kon het ook een stadium worden genoemd dat ze almaar zo opgewonden was de hele tijd. Ze hunkerde naar seks. Ooit had ze Enrico verteld dat ze in haar diepste hersenkrochten het liefst een nymfomane zou zijn, een gedachte die steeds vaker in haar kop begon te stoken. Ze was vrij om te doen en laten wat ze wilde, ze hoefde aan helemaal niemand verantwoording af te leggen. Ze kon mannen versieren op wie ze altijd al een oogje had gehad, ze kon naar het café om zich te laten oppikken door een hitsige student, of twéé, ze kon afspraakjes maken met onbekenden.

Een vriendin van haar tipte Tinder, waarin mannen en vrouwen zich aanboden met een foto. Al op de eerste avond dat ze de app installeerde op haar mobiele telefoon kwamen er zeker tien mannen voorbij die ze niet eens zo heel erg afstotelijk vond. Een golf seksuele energie trok door haar lijf. Ze begon het bijna als een opluchting te beschouwen dat Tibor bij haar weg was gegaan en Enrico er naast zijn dubbelleven met haar nóg een dubbelleven op na bleek te houden. Toch durfde ze het nog niet aan daadwerkelijk een date af te spreken, al masturbeerde ze veelvuldig bij de gedachte.

In plaats van te daten ruimde ze haar spullen op en ontdeed haar huis van herinneringen aan Tibor, foto’s van hen samen, voorwerpen die ze samen hadden gekocht, souvenirs uit hun verleden. In haar computer ordende ze foto’s en de geheime mails die ze in de loop van hun verhouding aan Enrico had gestuurd. Ze stuitte op de mail van Airbnb, de bevestiging van de keer dat Enrico en zij dat Amsterdamse appartement hadden gehuurd. Gedachteloos klikte ze op de link om het appartement nog een keer te bekijken. Ze zag de huiskamer en het bed waarin ze met Enrico had gelegen.

Nu ze toch op de site van Airbnb was surfte ze een beetje doelloos door het aanbod, met het vage idee dat ze wel een uitje had verdiend. Ze bekeek een paar steden en buurten, tot haar oog viel op … Verbijsterd keek ze naar haar scherm. Ze herkende het adres. Hoewel ze er nooit was geweest, was ze wel een paar keer langs de woning gereden. Enrico en zijn echtgenote boden hun huis te huur aan via Airbnb.

Er ging een vreemde sensatie door haar lichaam toen Sabine de foto’s van Enrico’s woning bekeek. Ze voelde zich een voyeur, maar had daar geen schaamte over. De gang waar ze hun jassen ophingen. De tafel waaraan ze aten. De tv waarnaar ze keken. Het bed waarin Enrico en Deidre iedere nacht lagen. Toen ze door de pagina scrollde zag ze, wederom tot haar verbijstering, dat het huis werd aangeboden voor de periode van een maand. Ze herinnerde zich dat Enrico een tijd terug had gezegd dat Deidre en hij met hun gezin zijn familie in Californië zouden bezoeken. Dat moest het zijn. Ze zouden een maand weg zijn en hun huis verhuren aan de eerste de beste. De sensatie in haar onderbuik werd langzaam aan verkneukeling en zelfs opwinding. Er begon haar iets te dagen.

Anderhalve week later haalde een vriendin van haar bij de contactpersoon van Enrico en Deidre de sleutel van hun huis op. Sabine had ondertussen uitvoerig nagedacht over hoe het zou zijn en wat ze in het huis zou doen. De huur van de woning kostte haar een half maandsalaris, maar dat deerde haar niet. Bij binnenkomst in het vreemde huis voelde ze zich een inbreker, terwijl ze wettelijk niets illegaals deed. Oké, ze had het huis van haar ex-minnaar gehuurd, maar als hij daarmee zat had hij zijn woning niet op Airbnb moeten aanbieden. Het huis kwam haar in alles vreemd voor, terwijl Enrico’s aanwezigheid alom was. Al in de hal hingen foto’s van het gelukkige gezin, in de huiskamer zag ze schilderijen die hij haar eens had beschreven, op de koelkast hingen ansichtkaarten en polaroids van vrolijk lachende mensen.

Langzaam schreed Sabine door het huis, terwijl ze alles in zich opnam. Ze was geen stalker, hield ze zichzelf voor, het was haar niet te doen om een dood paardenhoofd in het bed van haar voormalige vrijer. Waar het haar wel om te doen was, wist ze eigenlijk ook niet. Haar nieuwsgierigheid naar het huis van Enrico, het bastion van zijn rotsvaste huwelijk, was simpelweg te groot. Ze zag hoe net en opgeruimd het huis was, wat natuurlijk met de verhuur te maken moest hebben. Durfde ze op zoek te gaan naar de rafelranden, de geheime verhuisdozen, de duistere kanten van hun huwelijk?

Ze voelde zich niet schuldig dat ze ronddwaalde langs bedden goed, fotoboeken en zijn financiële huishouding. In de badkamer legde ze wat spulletjes van zichzelf, haar weekendtas zette ze op een stoel in de slaapkamer. Of ze hier ook daadwerkelijk zou slapen had ze nog niet besloten. Ze zette het luxe Nespresso apparaat aan en dronk uit een van de kopjes waaruit Enrico dagelijks moest slurpen. De tuin, het uitzicht. De bank waarin ze wegzakte. De net geordende boekenkast.

Ze dronk haar tweede kop espresso toen ze een whatsapp kreeg. Op het scherm van haar mobieltje zag ze dat Enrico de afzender was en dat hij online was. Ze schrok hevig. Even schoot er door haar heen dat hij een webcam had geïnstalleerd en vanuit Los Angeles zag dat zij het was die in zijn huis rondwaarde.

‘Denk je aan mij?’ luidde de tekst van zijn bericht. De directheid van zijn boodschap was niet abnormaal, want Sabine en Enrico hadden elkaar tijdens hun verhouding veel whatsappjes gestuurd, vaak expliciete, vergezeld van niets verhullende gezichtsloze foto’s en filmpjes.

‘Ik denk aan jou,’ was het volgende bericht. Gevolgd door: ‘Ben je nat? Speel je met jezelf? Denk je aan mij? Lig je nog in bed?’ Sabine las de berichten. Wederom ging er een golf adrenaline door haar lijf. Enrico had haar door. Ze voelde zich betrapt, alsof hij ieder moment binnen zou kunnen komen om haar te confronteren met haar verwerpelijke gedrag. Tegelijkertijd voelde ze opwinding over zijn directe vragen. Hij had in tijden niet zo tegen haar gesproken. Ja, ze dacht aan hem. Ja, ze was wel degelijk erg opgewonden hier in zijn huis rond te lopen. Ja, ze had zin om met haar vingers tussen haar benen te gaan en te vertellen waaraan ze dacht…

Binnen een halve minuut kwam er een vierde bericht.

‘Sorry, ik vergis me! Deze whatsappjes waren niet voor jou.’

Wat?

Sabine moest zich hernemen voor ze de woorden verder kon lezen. Het bericht ging verder: ‘Macht der gewoonte, excuus, ik typte te snel en vergiste me in de ontvangster. Ik ben in Los Angeles en het is hier midden in de nacht en ik ben niet helder. Betekent waarschijnlijk dat je veel voor me betekende. Beschouw ze als niet verzonden. Nogmaals sorry. Tot over een maand als ik terug ben. Laten we koffie drinken. Sorry.’

Met open mond keek Sabine naar de zinnen, waarna ze haar toestel van zich af wierp. De hitsige berichtjes waren niet voor haar, maar voor zijn andere minnares. Terwijl zijn gezin vredig aan het slapen was, lag Enrico in het geheim met haar te appen. Een boze weemoedigheid maakte zich van haar meester. Sabine nam haar toestel weer op en appte terug: ‘Ja, ik lig nog in bed.’ Toen ze in zijn slaapkamer kwam zag ze aan de twee blauwe vinkjes dat hij haar bericht had gelezen. Hij had er nog niet op geantwoord, waarschijnlijk omdat hij niet wist wat hij ermee aan moest. Sabine ontkleedde zich gedecideerd, sloeg het dekbed opzij en ging op het matras liggen. Het bed voelde koud en schoongewassen. Een geur van wasverzachter. Naakt lag ze tussen Enrico’s lakens. Zonder er al te veel bij na te denken hield ze haar telefoon omhoog, waarna ze een selfie maakte van haar ontblote lichaam in zijn bed. Haar gezicht was niet herkenbaar, maar de slaapkamer zou Enrico bekend voor kunnen komen. Ze verstuurde de foto. Binnen vier seconden werden de vinkjes bij het bericht blauw. Er kwam geen reactie. Geen schrik, geen blijk van herkenning.

Een paar minuten later had ze op Tinder een geschikte kandidaat gevonden, een student op een halve kilometer afstand. De wondere wereld van het online daten. Na een paar berichtjes over en weer nodigde de jongeman zichzelf uit stante pede bij haar langs te komen en dat was nu juist precies waarop Sabine had gehoopt. Ze gaf hem Enrico’s adres en een kwartier later belde hij aan. Slechts gekleed in een kamerjas van Deidre deed ze open. De jongen was lief en cute en vooral erg gretig. Al bij binnenkomst in de hal zoenden ze.

‘Er is één ding,’ zei Sabine, toen de jongen in de huiskamer onbeholpen pogingen deed zich zo snel mogelijk van zijn kleren en schoenen te ontdoen. Ze hield haar telefoon in haar hand. ‘Ik wil foto’s van je maken, hier in dit huis. Je hoeft er niet herkenbaar op, maar ik wil ons vastleggen.

‘ De student haalde zijn schouders op en trok haar naar zich toe. Haar verzoek had hem in het geheel niet afgeschrikt, hij had wel maffere dingen meegemaakt. Sabine en de jongen zoenden op de bank, met de gordijnen open. Zijn handen pakten haar naakte lichaam. Hij zoende haar hals en zijn vingers gingen over haar lijf. Onstuimig liet hij zijn gezicht zakken in haar kruis, waarna hij haar zonder schaamte likte, terwijl hij zijn pik in zijn hand had. Bij de boekenkast trok ze hem af, staand, met haar mobiele telefoon in haar andere hand. Later ging hij haar voor naar boven, richting Enrico’s slaapkamer, maar ze hielden halt toen zij halverwege zijn pik in haar mond nam. Ze maakte een blowjobselfie, waarbij zij er onherkenbaar opstond, máar zijn stijve goed zichtbaar was.

In de slaapkamer van Enrico liet ze zich langdurig neuken, in en paar standjes, terwijl ze af en toe keek naar de familiefoto’s p de wandkast. Later maakte ze een kort filmpje van hoe een onbekende penis in haar stootte en zij zichzelf ondertussen met haar hand streelde. Ze deed niets illegaals. Toen de jongen na een krap anderhalf uur en twee orgasmes weer was verdwenen (ze had nog een foto gemaakt van zijn sperma tegen de wand van de badkamer), besefte ze dat ze al die tijd zijn naam niet had geweten.

‘s Avonds lag ze in haar eigen bed. De sleutel van Enrico had ze bij het verlaten van de woning door zijn brievenbus gegooid, haar nieuwsgierigheid en lust waren bevredigd, de grap – als het dat was – had lang genoeg geduurd. Een dure grap, maar het was het waard. Lang had ze gespeeld met het idee Enrico meer bewijzen van haar bezoek te sturen, maar die aandrang had ze kunnen weerstaan. Ze wiste de foto’s niet, maar voor nu was het goed. Het was tijd om door te gaan met haar leven.

Ronald Giphart (1965) ontving voor zijn debuut Ik ook van jou in 1993 meteen het Gouden Ezelsoor, Daarna volgden meer dan twintig uitgaven in de vorm van romans, essays, columns, maar bijvoorbeeld ook – samen met Eric van den Eisen – een literair fotoboek. Het onderwerp seks heeft hij nooit geschuwd, zie onder meer zijn romans Ik ook van jou, Phileine zegt sorry en Ik omhels je met duizend armen, die ook met veel succes werden verfilmd. En zie uiteraard zijn vorig jaar verschenen veelgeprezen roman Harem.

Titel magazine: Oh

Titel verhaal Giphart: Hoe de affaire van Sabine en Enrico eindigde

Schrijver: Ronald Giphart

Jaar: 2016

Nummer: 4, maart – april 2016

Hoofdredactie: Debby Gerritsen

Art direction & vormgeving: Arthur Baker & Debby Gerritsen

Managing editor: Wim Spijkers

Eindredactie: Jos Jägers

Uitgever: Sandy Wenderhold

Druk: Grafius B.V.

Foto cover: Carin Verbruggen & Ferry Drenthem Soesman

Pagina’s: 162

Afmetingen: 24,5 x 19 x 0,8 cm